Bursztyn bałtycki to kopalna żywica w rejonie Bałtyku, pochodząca z drzew rosnących ponad 40 milionów lat temu, w eocenie. 

Polska nazwa bursztynu pochodzi od niemieckiego bernstein, co oznacza kamień, który się pali. I rzeczywiście, bursztyn pali się wydzielając bardzo przyjemny zapach.

Grecy nazywali bursztyn elektron. Później zauważono, że bursztyn potarty suchą szmatką przyciąga lekkie obiekty. To zjawisko znamy pod nazwą elektryczności statycznej, i jego nazwa wywodzi się właśnie od greckiej nazwy bursztynu.

Bursztyn pływa w słonej wodzie, nie tonąc jak inne kamienie. To właśnie ta cecha pozwala na zbieranie bursztynu na bałtyckich plażach po większych sztormach, w których fale  wyrywają z dna pokłady bursztynu i przenoszą je w stronę brzegów. 

Bursztyn bałtycki jest produktem naturalnym i kształt i kolor każdego bursztynowego kawałka jest inny. Najczęściej występują bursztyny w odcieniach żółci i brązu, jednak można także podziwiać bursztyny o zabarwieniu zielonym, czerwonym, a nawet niebieskim. Ciemniejsze bursztyny zazwyczaj zawierają w sobie więcej fragmentów roślin. Najczęściej występujące rozmiary nie są duże, ale czasami zdarzają się kawałki o wadze przekraczającej killogram. Oczywiście tak duże bursztyny są bardzo drogie.

Bursztyn bałtycki zawiera w sobie dużo kwasu bursztynowego, co wyróżnia go spośród innych żywic kopalnych. Mówi się, że kwas ten ma właściwości leczące i przeciwzapalne, oddziałujące na człowieka po tym, jak podczas noszenia uwalniają się pod wpływem ciepła ciała.

W żywicy, z której pochodzi bursztyn, zostało uwięzionych wiele fragmentów roślin i zwierząt. Takie organiczne inkluzje są nie tylko piękne, ale dają nam również pojęcie o tym, jaki był świat w epoce eocenu. 

Na świecie znane są również inne bursztyny i żywice kopalne, poza bursztynem bałtyckim. Możesz o nich poczytać tutaj.